Ineens komt alles in perspectief
Problemen zijn relatief. Dat zijn ze altijd geweest. Als kind lag je wakker van een pestkop, als puber lag je wakker van een afwijzing van je ‘grote liefde’. Als volwassene lig je wakker van je werk of de problemen van je kinderen.
Het ene moment denk je dat je problemen niet groter kunnen worden. En dan hoor je ineens van een vriendin dat ze ernstig ziek is. Of van een kennis dat hij door een diep faillissement gaat. Of je ziet op het nieuws hoe mensen onderdrukt worden door een onaangenaam regime.
En ineens besef je dat je problemen eigenlijk wel meevallen. Dat ze, in dit perspectief, eigenlijk helemaal niet zo erg zijn. Het had veel erger kunnen zijn.
Alles had veel erger kunnen zijn
Ik spreek regelmatig mensen die de wereld simpelweg samenvatten als een puinhoop. Die zijn van mening dat we er met zijn allen een enorme bende van maken, en dat de wereld een zooitje is.
Wanneer je dit echter relativeert, besef je al snel dat het allemaal veel erger had kunnen zijn. Er had véél meer oorlog kunnen zijn, democratie had nooit ontwikkeld kunnen worden, er had een kernoorlog kunnen uitbreken, er had een komeet kunnen inslaan.
Er had tot nu toe van álles kunnen gebeuren dat het leven op aarde een stuk minder aangenaam had kunnen maken. We hebben niets om ons mee te vergelijken, maar het zou heel goed kunnen dat een samenleving als de onze er veel slechter voor kan staan.
Dat klinkt misschien heel abstract, maar het idee is dat je beseft dat alles relatief is. Ja, er zijn veel problemen in de wereld en misschien zelfs in jouw leven. Maar er zijn talloze manieren waarop het allemaal nog veel erger had kunnen zijn. En dat dat niet zo is, is misschien iets om dankbaar voor te zijn. En die dankbaarheid brengt mogelijk wat licht in de situatie, die anders zo moeilijk aanvoelt.
Dankbaar voor wat je hebt
De meeste mensen vergelijken zichzelf constant met mensen die het beter hebben dan hen. En wanneer je dat doet, krijg je inderdaad het idee dat je het slecht hebt.
Door je problemen echter in perspectief te plaatsen, leer je om via een omweg dankbaar te zijn met je leven zoals het is. Je leert tevreden te zijn.
Dat doe je niet om je problemen weg te wimpelen. Ze zijn er wel degelijk, en je zult er nog steeds mee moeten leven. Maar het maakt ze misschien dragelijker. Omdat je beseft dat je problemen niet het einde van de wereld zijn. Dat je ze kunt relativeren.
En dat helpt je weer om je problemen lichter te nemen, ze van een afstandje te bekijken en ze stap voor stap te lijf te gaan. Dat voelt veel beter dan dat je je erdoor laat meeslepen.
Want als alles relatief is, waarom zou je dan kiezen voor het uitgangspunt dat je een rotgevoel geeft? Dan kun je je aandacht net zo goed richten op de dingen die goed gaan. Net zo irrationeel, maar het voelt een stuk beter.
Reacties
Hola Jelle,
Je hebt helemal gelijk. Het is maar waarmee je je vergelijkt. Ik woon zelf samen met man en drie dochters in Iquitos. Dat is de grootste en meest vergeten junglestad van Peru. Ik heb hier samen met een vriendin een project opgezet. Als je de hoeveelheid ellende om je heen ziet dan ga je vanzelf het Nederlandse leven relativeren. We krijgen vaak mensen op bezoek en ik werk met veel vrijwilligers. Hun blik verruimt en ze klagen opeens een stuk minder als ze zien wat de mensen hier mee maken in hun leven. Het zou goed voor iedereen zijn om een s uit je mooie wereld te stappen en wat meer van de echte wereld te zien. Liefs