Ons grote probleem
Verwachtingen. In iedere relatie hebben we verwachtingen van de ander. Je verwacht van die vriendin dat zij bij jou komt klussen omdat jij bij haar hebt geklust. Je gaat er vanuit dat je partner de vaatwasser uit zichzelf leegruimt. Je verwacht dat je moeder je een complimentje geeft over je smaakvolle nieuwe inrichting. En dat is allemaal prima.
Totdat iemand niet aan je verwachting voldoet.
Dan voel je je teleurgesteld in de ander. Dan voel je je gefrustreerd. Dan word je ineens geconfronteerd met de keiharde realiteit.
En die realiteit is dat jij andere mensen niet kunt controleren. Jij kunt niet bepalen wat ze doen. Jij kunt ze niet veranderen.
Zolang mensen zich gedragen naar verwachting is alles oké. Zodra mensen hiervan afwijken wordt het ingewikkeld. Dan kun je het gevoel krijgen dat er iets mis is. Dat er iets mankeert aan jou of aan de ander. Dan kun je zelfs gaan twijfelen aan de band die je met deze persoon hebt. En dat is allemaal onnodig.
Verwacht minder, communiceer meer
Ja, er zijn dingen die je mag verwachten van de ander. Er zijn altijd bepaalde normen van fatsoen, culturele waarden en natuurlijk de wet. En soms maak je simpelweg concrete afspraken met de mensen in je leven.
Maar er zijn ook een heleboel verwachtingen die we baseren op onze eigen kijk op de wereld. En die kijk op de wereld kan nogal eens afwijken. Dan bedenken we dingen waar anderen zich naar onze mening aan moeten houden, ook al maken we dit niet duidelijk naar de ander.
En dat is problematisch. De mensen in je leven zijn niet helderziend. Dus zodra jij iets van iemand verwacht, en er is een kans dat dit niet duidelijk is bij de ander, dan wordt het tijd om het duidelijk te communiceren.
Hoe? Simpel:
- “Zou je me voortaan willen helpen bij het dekken van de tafel?”
- “Wil je even de vaatwasser uitruimen?”
- “Zou je me voortaan even willen bellen als je voor zo’n beslissing staat?”
- “Wil je even met me knuffelen?”
- “Ik zou het fijn vinden als je je best doet om wat attenter te zijn.”
Door duidelijk te laten weten wat je van iemand verwacht, voorkom je frustratie en breng je meer rust in de relatie.
Maar wat als…
… anderen niet aan jouw verwachting willen of kunnen voldoen? Tja, dan krijg je een simpele les in menselijke omgang te verwerken. Jij kunt mensen niet veranderen. Dus als de ander weigert, heb je het simpelweg te accepteren.
Natuurlijk kun je je best doen om de ander te overtuigen of te inspireren om te veranderen. Maar als dat niet lukt, dan lukt het niet.
Wat dan? Dan zul je moeten leren om je verwachtingen bij te stellen. Dan zul je moeten leren om deze persoon te accepteren zoals diegene is. Inclusief zijn of haar ‘tekortkomingen’ in jouw ogen.
Anderen zichzelf laten zijn
Zelf kreeg ik weleens les te verwerken toen ik een goede vriendin bleef pushen om veranderingen door te voeren in haar leven. Ze had wat problemen, en voor mij waren de oplossingen duidelijk. Ik legde haar uit dat mijn handen jeukten om aan de slag te gaan om haar leven te verbeteren. Haar antwoord? “Het zijn jóúw handen die jeuken. Laat me nou maar.”
Geweldig, ik werd terug op mijn plaats gezet. Ik verwachtte blijkbaar van haar dat ze haar problemen zo zou aanpakken als ik dat zou doen. En dat doet ze niet. Want ze is mij niet.
Door ongefundeerde verwachtingen van mensen los te laten, kun je ze simpelweg accepteren om wie ze zijn. En als mensen ergens blij mee zijn, dan zijn het wel vrienden die ze nemen zoals ze zijn. En je wordt er zelf ook kalmer van. Je hoeft niet te denken voor iedereen. Je hoeft alleen te denken voor jezelf.
Laat anderen zijn wie ze zijn. Waardeer ze voor wie ze zijn. Dat maakt de omgang vrijwel altijd een stuk makkelijker. En het maakt jouw leven een stuk eenvoudiger.
Meer inspiratie?
De onderstaande boeken bevatten geweldige tips om beter te worden in de omgang met mensen.
Reacties
Ik ben het helemaal eens met wat je schrijft Jelle.Voor mijzelf zie ik wel een aanvulling bij ‘maar wat als’: ja, je kunt anderen niet veranderen en dat heb je de optie om, als je moeite hebt met het gedrag van de ander, het gedrag te accepteren (zoals jij zegt), maar ik geloof dat het soms ook goed kan zijn om het gedrag niet te accepteren, en daarmee bedoel ik dan: afstand ervan/van iemand nemen, ervan/bij iemand weggaan, als het om gedrag gaat dat over jouw grenzen heengaat, en/of omdat het tegen jouw gevoel ingaat en je jezelf ‘schade aan zou doen’als je in de buurt zou blijven.
Ik ben het eens met Sabine, dat dacht ik ook meteen. Ik accepteer anderen echter wel zoals ze zijn maar kies er soms voor dat het niet de persoon is die ik in mijn leven wil hebben. Dus bewaar ik afstand. Wat niet betekent dat die persoon minder is of niet goed is ofzo. Gewoon niet iemand die bij mij past.
Goed artikel Jelle. Het is inderdaad een herkenbaar probleem waar veel mensen tegenaan lopen en zich vaak niet eens echt bijzonder bewust van zijn.
Je legt het probleem “begrijpbaar bloot” en reikt goede bruikbare tips aan.
Bedankt en top!
Interessant artikel.
Waar ik dan wel tegenaan loop, is dat het onverschillig overkomt als je je best niet (blijft) doen om de ander zijn problemen te laten aanpakken. Ik ken iemand die er in de liefde constant een puinhoop van maakt en dan bij mij komt klagen. Ik probeer die persoon in te laten zien dat die de signalen niet herkent van die ander waardoor het steeds misgaat en die persoon met een gebroken hart achterblijft.
Ik heb ook moeite met iemand dichtbij die inderdaad niet aan mijn verwachtingen voldoet, ook niet als ik het vraag. Ik zit in een heel moeilijke, zware periode onder meer als mantelzorger. Als ik aangeef dat ik de arm van die persoon om me heen nodig heb, dan krijg ik die wel maar praten over mijn problemen komt erop neer dat ik praat en die persoon alleen maar luistert, zonder een reactie zoals ‘O, wat erg’ of ‘Joh, maak je niet zo druk’ of ‘Waarom probeer je het niet eens zo’ of wat dan ook. Als ik om een oplossing vraag, zucht die persoon. Als ik vraag of die persoon langer wil blijven om me te steunen, is het ‘nee’ want het komt nooit uit.
Hoe herken ik het of ik me daar maar bij moet neerleggen of dat het is zoals Sabine hierboven beschrijft?
Als je je hierbij steeds weer onbegrepen voelt en verdrietig en gefrustreerd dan zou ik afstand nemen. Dit is echter een persoonlijke keuze. Ik heb liever 2 mensen waar ik iets aan heb en waar ik terecht kan dan 10 waarbij ik het gevoel heb dat ze er niet voor me zijn.
Maak ook onderscheid in mensen waarmee je bv lekker ff een middagje kunt shoppen. Of mensen waarmee je op gelijk niveau kunt praten. Of waar je mee in de tuin kunt werken. Ik noem maar iets op. Niet alle dingen die je zoekt in mensen zitten in 1 persoon. Kijk naar wat je nodig hebt die dag en kijk naar welke vriendin hierbij past (of vriend).
Ik vind dat je zeker verwachtingen mag hebben van de mensen om je heen. En inderdaad er ook open over moet zijn.
Belangrijk is de balans. Dus als jij wel veel doet/geeft voor/aan iemand en er komt niks of weinig terug bv in de vorm van waardering en ook belangstelling voor jou dan wordt het tijd die persoon te verwijderen uit je leven zodat er plaats komt voor iemand waarbij de belangstelling en inzet meer wederzijds is.
Ik vind het ook een kei van een artikel maar wat als het gaat om relaties met familie. Ik heb een broer waar het al jaren niet mee klikt. Sinds we volwassen zijn eigenlijk. We zijn in bijna alles tegenovergesteld. Ik sta soms op het punt om het contact te verbreken, temeer omdat hij mij vaak pijn doet. Geestelijk. Maar hij is het enige familielid dat ik nog heb. Mijn vader en oudste broer zijn beiden overleden dit jaar. We hebben het allebei moeilijk en zouden elkaar nodig moeten hebben, maar elke keer als we elkaar zien, krijgen we woorden, ruzie en loop ik weg, om escalatie te voorkomen. Ik zoek naderhand wel weer contact met hem, maar dan begint het hele ritueel weer van voor af aan. Lastig.