“Self-love has very little to do with how
you feel about your outer self.
It’s about accepting all of yourself.”
Tyra Banks
Hoe ik mezelf leer accepteren
Zelfacceptatie is onwijs rustgevend heb ik gemerkt. Maar het is niet bepaald het makkelijkste wat ik ooit heb ondernemen. En het lijkt erop dat ik nog lang niet voltooid ben.
Mezelf accepteren zoals ik ben voelt als een wandeltocht door een moeras. Met iedere stap die ik zet word ik vastgezogen in zelftwijfel. En langzaam maar zeker kan ik mezelf loswringen, mijn voet uit het moeras trekken en die specifieke plek achter me laten. Om vervolgens een meter verder weer vastgezogen te worden.
Het is natuurlijk waar dat de meeste mensen het moeilijk vinden om zichzelf te accepteren zoals ze zijn. Wat waanzin is als je erover nadenkt – we zijn nu eenmaal wie en wat we zijn. En we kunnen eindeloos wensen, hopen en onszelf voor de gek houden. Maar het verandert niets aan de realiteit.
Het is wat het is.
Maar het onder ogen zien van die realiteit is echt niet altijd makkelijk. Het begint pas makkelijker te worden als je al een eindje op weg bent. Ik begin nu eindelijk te merken hoe de tocht door het moeras mijn leven beter maakt.
Achter me ligt het verwarrende woud van zelfdeceptie, schaamte en zelftwijfel. En in de verte zie ik een prachtig groen bos liggen. Vol met fladderende vogels enzo. Het goede leven. Zonder onnodige stress, zonder schaamte. Een leven dat is gebaseerd op kalmte, liefde, acceptatie en vertrouwen.
Ik kom er vanzelf. Ik moet gewoon nog even doorstappen.
Ben je klaar voor een positieve spiraal?
Ik leer je de snelle & moeiteloze weg naar een positief leven dat overloopt van blijdschap, rust, balans & betekenis. 🎉
In het Broednest volg je onbeperkt tientallen praktische compacte cursussen. Al meer dan 13 duizend mensen gingen je voor!
Over vet op m’n buik
Ik zal eens een goed voorbeeld pakken: ik heb vet op m’n buik. Altijd al gehad. Het is meer geweest – veel meer. Het is ook veel minder geweest, een paar maanden India doet wonderen. Maar echt afgetraind ben ik nooit geweest.
De meeste mensen om me heen zijn het overigens niet met me eens. Zij beschouwen me meestal als slank. Maar ik zag het nooit zo. Ik zag vooral wat er weg moest.
Ik schaamde me voor m’n vetrol. Want ik vond dat ik hem niet mocht hebben. Ik geef anderen advies over hoe ze gezonder kunnen leven. En hoewel ik behoorlijk gezond leef, heb ik geen strak en afgetraind lichaam.
Nu weet ik ook wel dat de twee niet hetzelfde zijn. Als je gezond eet krijg je het lichaam dat bij jou past. Ik heb absoluut geen overgewicht en ben volgens alle meetstandaarden slank en gezond. Maar het lichaam dat bij me past is niet per definitie het lichaam dat ik ambieer.
Ook al – en ik val op hetzelfde geslacht dus ik heb hier een unieke kijk op – zou ik een lichaam zoals het mijne best sexy vinden bij een andere jongen.
Maar ik leg de lat hoger voor mezelf. En tegelijkertijd ben ik momenteel niet bereid om te doen wat nodig is om te voldoen aan mijn eigen verwachtingen (bijna dagelijks trainen plus een strenger eetpatroon). Ik schaamde me voor m’n lijf én voor m’n luiheid.
En dat is onzin. Dus daar ben ik maar mee gestopt.
Want weet je – vet of geen vet: het is wat het is. Ik kan ertegen vechten maar ik kan het ook accepteren. Misschien ga ik ooit hard trainen, misschien niet. Maar nu is het zoals het is, en mag het zijn zoals het is.
Fijn is dat.
Dit ben ik aan de rand van de Grand Canyon – accepterend dat ik dit soort dingen doodeng vind. Pfff.
Ik ben imperfect
Ik las al jaren geleden de boeken van Brené Brown – over de kracht van imperfectie, kwetsbaarheid en fouten durven maken. En als je het leest denk je: logisch. En dan gaat het leven verder, en lijkt er weinig te veranderen. Want zo’n boek lezen is niet hetzelfde als je complete kijk op jezelf veranderen.
Dat kost tijd, aandacht, zelfliefde en moed. En dat zijn geen dingen die we doorgaans in overvloed hebben. Dus blijkt de vooruitgang door het moeras gestaag. Stukje bij beetje gooi ik de verhalen die ik over mezelf vertel overboord, en leer ik de realiteit omarmen.
Door te mediteren, te schrijven in mijn dagboek app, te lezen, te leven en te reflecteren.
Ik denk ze dit bedoelen met volwassen worden. Jezelf steeds beter leren kennen, en accepteren en omarmen wat je tegenkomt. En ik begrijp waarom veel mensen ergens gaandeweg blijven hangen – want Netflix is een stuk aantrekkelijker dan dat moeras.
Maar goed – gaandeweg leerde ik dit:
Ik ben imperfect. Heerlijk imperfect. En tegelijkertijd helemaal goed zoals ik ben. Want terwijl ik worstel met het gevoel van ‘niet goed genoeg zijn’, realiseer ik me steeds meer dat mijn onzekerheden en schaamtes oké zijn. Niets om me voor te schamen, zeg maar.
Ik hoef ze niet weg te drukken of te veranderen. Ik kan ze gewoon accepteren. En het is juist de acceptatie die ervoor zorgt dat ze wegsmelten. De simpele realisatie dat ik goed genoeg ben – precies zoals ik ben – verandert alles.
Loslaten en accepteren – het is goed zoals het is
Zoals een boom in de herfst zachtjes haar bladeren één voor één loslaat – zo neem ik afscheid van mijn oude wensen, verhalen en dromen over mezelf. Ik hoef niet anders te zijn. Ik hoef niet te veranderen om goedkeuring te krijgen van wie dan ook.
Ik hoef mijn waarde niet te bewijzen. Ik mag beseffen dat ik al waardevol ben. Ook als ik niet slank, perfect, succesvol en fantastisch ben. Ik ben goed zoals ik ben.
In al mijn menselijkheid. In al mijn gewoonheid. In alles wat me bijzonder en bijzonder normaal maakt. Het is wat het is, en weerstand bieden heeft geen zin. Het enige wat ik kan doen is mezelf omarmen.
Mezelf niet zien als een huis dat ik helemaal zelf kan ontwerpen. Maar als een boom die groeit naar volwassenheid. Het zaadje heeft allang bepaald wat voor boom er komt. Het is nu afwachten hoe de vruchten eruit zullen zien.
Mezelf accepteren zoals ik ben is één van de moeilijkste maar mooiste projecten die ik de afgelopen jaren ondernomen heb. Het maakt alles beter. Het maakt mijn leven dieper, kalmer en liefdevoller. En het helpt me uit te zoeken wie ik daadwerkelijk ben onder al die onzin, en wat ik daarmee kan bijdragen.
Want als je ontdekt dat je groeit als een perenboom, heeft het geen zin om je druk te maken over recepten voor de beste appeltaart. Hoe graag je ook zou willen dat er appels komen – er komen peren. Dat kun je ontkennen, je kunt je best doen om de peren als appels te laten smaken. Maar je kunt het ook omarmen, die appeltaart achter je laten en gewoon perentaart gaan bakken.
Ik ben er nog niet. Ik voel dat ik halverwege ben in het moeras. Maar ik kom vooruit. En hoe meer ballast en ellende ik overboord gooi, des te sneller ik vooruit kom. En het enige dat ik je wil meegeven is dit:
Je bent goed zoals je bent. Dat ben je altijd al geweest. Kijk naar wat je bent, niet naar wat je niet bent. En omarm het met liefde. Zelfacceptatie zal je helpen te worden wie je van binnen al bent. En dat is belangrijk. Want het leven is doodvermoeiend als je niet durft te zijn wie je bent.
Leren accepteren en loslaten
Door beter te worden in accepteren en loslaten ervaar je meer innerlijke rust, blijdschap en richting in je leven.
In deze compacte cursus laat ik zien waarom accepteren makkelijker is dan je denkt. Aan de hand van tips en een praktisch stappenplan lukt het ook jou om obstakels te accepteren en los te laten.
Doe je mee?
Deze cursus ontving een gemiddelde waardering van 9,4 door duizenden deelnemers.
Reacties
Hoi Jelle, ik ben een paar jaar ouder dan jou en misschien iets volwassener:-), maar mijn ervaring is dat het prachtige,groene bos in de verte blijft. Ik denk dat het haalbaarder is om te accepteren dat je jezelf niet helemaal kunt accepteren. Als dat lukt, ben je tòch weer nstapje verder!
Sorry Jans, maar ik ben het met Jelle eens. Door onze schaduwkanten radicaal te accepteren staan we JUIST midden in het prachtige groene bos omdat we beide kanten van onszelf kunnen zien en met mededogen naar onszelf en anderen kunnen kijken. Lijden is in gevecht zijn met jezelf en niemand anders…
Namasté
Ik ben het volledig eens met Beppie.
Ook van mij,
Namasté
Zelfacceptatie is mooi en echt nodig op veel vlakken, zeker wanneer je nog teveel aan bepaalde culturele normen probeert te voldoen. Groei moet er enkel zijn voor jezelf. Daarnaast of misschien beter daarboven bekijk ik mezelf niet als: ” Ik ben wie ik ben, en dat is het”. Want ik wil niet statisch zijn en kunnen groeien op psychologisch, emotioneel en spiritueel vlak. En dat gaat helaas pas wanneer je durft in je angsten en trauma’s te duiken. Iedereen heeft die- dat is me ondertussen duidelijk. Het valt niet onder het boek “Steeds leuker”, en vraagt veel tijd en inspanning, maar geeft wel de veel grotere beloning dat je met een reuzenstap vrijer en volwassen geworden bent . Jelle, ik geniet erg van je boek ( dat gezellig is om lezen en veel tips bevat 😊), misschien heb ik hier een tip voor een volgende fase ( of boek) of een uitbreiding van het deeltje “betekenis” geven aan je leven. Lieve groetjes Sandra
Het boek van Brene is fantastisch. Heeft mijngeholpen bevrijd te worden van m’n Egos niet door het te lezen maar het is mijn werkboek, dat ik nog steeds vastneem. Met eenmaal te lezen helpt het niet. Elke gedachten die op mij van toepassing was heb ik gemarkeerd, zodat ik er steeds weer naartoe kan. Wat jij zegt over ook acsepteren dat we ons schamen of klein voelen, of onzeker zijn helpt idd om het best om ze niet meer te voelen, je voelt op de duur dat ze helemaal niet nodig zijn en voelt zo bevrijdend! Je ILUSTRATIE over de appeltaart en de perenboom vond ik schitterend. Leuk artikel
Jeetje, je raakt een snaar, is dat de oplossing dan ? Doodvermoeiend is inderdaad het woord wat ik dagelijks ondervind door iets te proberen te zijn wat ik misschien niet ben, en het gevecht is vreselijk. De appeltaart en perenboom, top vergelijking. Ik heb afgelopen jaar veel grote fouten gemaakt met grote gevolgen. Ik zal moeten accepteren dat ik sommige dingen beter niet had kunnen doen en zit nu met de (gebakken) peren. Ik zal ook moeten accepteren dat ik dingen uit probeer en daarin soms wat extremer ben dan de gemiddelde mensen wat nu grote financiële gevolgen heeft. Wat mij ook extreem benauwd is de toekomst, nu geen werk, ik vecht, zeker, probeer mijn shit af te ronden, maar dit kost veel meer tijd dan het veroorzaken en slurpt ook energie. Het is een soort rouwproces denk ik. Vooral het proberen te voldoen aan standaarden van anderen is erg vermoeiend. Als groei vanuit jezelf komt en zelfverbetering kan dit denk ik veel beter en positiever werken. Bedankt voor dit inzicht dat je mij geeft! Ik wil de balast kwijt en in balans komen en vandaar uit verder groeien naar een onzekere toekomst, dat benauwd me, maar misschien is het ook wel weer mooi als je niet exact weet wat er aan de andere kant van de heuvel is…..
Ik zat met verwarde angstige gevoelens en door dit allemaal te lezen heb ik toch ontspanning gevonden
Bedankt
Lekker geschreven hoor, en helemaal herkenbaar. Wetende dat ik vast niet de enige ben (dat ben je immer vrijwel nooit), is dit wel (weer) een bevestiging. Ik haal energie(!) uit je teksten, en uit deze ietsje meer dan de vorige weer. En daar ben ik je dankbaar voor.. hele fijne avond alvast!
Raak Jelle! Echt jezelf accepteren is moeilijk. Het voelt soms als een soort afscheid nemen als ik een appeltaartrecept in de prullenbak gooi, maar als ik dan mijn eigen perentaart heb gemaakt voelt dat zoveel beter! Bedankt voor dit inzicht!