Problemen in het hier en nu
In één van mijn favoriete grand cafés sprak ik laatst iemand die zijn problemen aan me voorlegde. Hij legde uit waarom mijn filosofie niet klopt. Er spelen namelijk ‘hier en nu’ problemen in de familie (niet rondom deze persoon zelf) waardoor hij het ‘hier en nu’ erg moeilijk heeft.
Een hoofd vol problemen keek me aan, wachtend op een verklaring. Hij nam een slokje van zijn koffie, een hapje van zijn taart. Ik wilde geen wijsneus zijn, ik knikte.
Deze persoon zat niet te wachten op mijn uitleg. En ik begreep wat er gaande was. Hij heeft zo’n vol hoofd dat het concept ‘leven in het nu’ compleet buitenaards aanvoelt. Het is eng om je volle hoofd los te laten. Het voelt alsof je de controle opgeeft, alsof je je leven door je vingers laat glippen. Maar het is ook geen zinnige optie om met een vol hoofd rond te blijven lopen. Het levert je namelijk stress op. Zoveel stress dat je niet beseft in welke realiteit je je eigenlijk bevindt.
Problemen zijn lastig. Het zijn uitdagingen. Het is logisch dat je erover nadenkt. Maar je problemen zijn niet overal waar jij bent. Ze zijn er niet altijd. Ze zijn meestal afwezig in het hier en nu.
Nog een hapje van de taart. Nog een slokje van de koffie. Geen bewustzijn van waar hij is, van wat hij doet en wat er speelt. Ik zie geen familieleden. Ik kijk om me heen en zie vrolijke mensen, druk in gesprek. Een vrouw die de krant leest. Kletterend bestek, de geur van verse koffie.
Mijn gesprekspartner beschouwt ‘hier en nu’ als een rekbaar begrip. Alsof alles wat deze week gebeurt er onderdeel van is. Maar dat is het niet. ‘Hier en nu’ is er koffie, gebak, het gezoem van een grand café.
En dat is een belangrijk verschil.
Je hebt nu geen problemen
Gisteren een vervelende ruzie. Nu een kopje thee drinken en rustig uit het raam staren. Niet nadenken maar gewoon zijn. Niet piekeren maar ervaren.
Dat is niet makkelijk. Dat is een kunst die je kunt leren, door je mindfulness te trainen. Het is de enige manier om – zolang als je wilt – te leven zonder problemen.
Problemen zitten namelijk tussen je oren. Je kunt erover nadenken en je vervelend voelen, of er niet over nadenken en je prima voelen. Het verandert weinig aan de situatie, maar alles aan het gevoel. Je gedachten laten ratelen dient geen doel. Tenzij het krijgen van rimpels je doel is.
- Schrijf je gedachten van je af. Door te schrijven maak je je gedachten helder, en kom je vaak tot veel conclusies die je verder helpen.
- Schrijf op wat jij kunt doen aan dit probleem. Kun je iets doen? Doe dat dan. Beschouw het als taken richting een doel, zonder al te veel emotie eraan toe te kennen.
- Kun je niets doen? Laat het dan. Schrijf het op en doe je best om het los te laten.
- Vang jezelf in een negatieve gedachtenspiraal. En breng je aandacht naar het moment. Nu is er geen probleem, alleen in gedachten.
Leven in het moment, met een leeg hoofd, is heerlijk. Voor sommige mensen klinkt het echter te mooi om waar te zijn. Dat wil niet zeggen dat het niet kan, het wil zeggen dat je een leuke uitdaging voor je hebt liggen.
Leren accepteren en loslaten
Door beter te worden in accepteren en loslaten ervaar je meer innerlijke rust, blijdschap en richting in je leven.
In deze compacte cursus laat ik zien waarom accepteren makkelijker is dan je denkt. Aan de hand van tips en een praktisch stappenplan lukt het ook jou om obstakels te accepteren en los te laten.
Doe je mee?
Reacties
Hoe kan het toch dat alles wat er met me gebeurt, precies datgene is waar je steeds over schrijft. Al iets van vijf artikelen lang. Alsof je het aanvoelt. Dank je!
Niet helemaal mee eens. Problemen zijn soms gewoon problemen en geen uitdagingen. En sommige problemen zijn altijd aanwezig in het hier en nu. Je kent daar zelf vast wel voorbeelden van.
Het klopt dat sommige problemen niet weggaan. Maar dat wil niet zeggen dat je niet kunt genieten van het moment, dat je niet kan proberen er even 5 minuten niet mee bezig te zijn. Dat is de uitdaging. Er steeds mee bezig zijn helpt tenslotte ook niet.
Mooi verwoord. Ik herken het en kon het ook. Maar momenteel na afbouw antidepressiva eind vorig jaar ervaar ik vaak nu onbestemde angst en een onveilig gevoel. En dan lukt het me niet meer. Zelfs al is mijn hoofd stil kan ik niet ervaren wat er om me heen is op een prettige plek. Heb jij daar tips of ideeen voor?
Dank u, mooi stukje.
Even n.a.v. de reactie van Rens… Ik ben zeker geen deskundige en heb de wijsheid niet in pacht, maar schrijf dit n.a.v. mijn eigen levenservaring en wijsheid. Ik geloof dat het voor sommige mensen op deze wereld een hele klus is om zich hier op aarde veilig te voelen. Als je je niet veilig voelt (en soms zelfs angstig), dan is het inderdaad heel moeilijk om in het moment te zijn en te genieten van dat wat er is. Het is een mooi idee en een mooi streven om in het moment te zijn, maar voor sommige mensen kan dit moment onveilig en zelfs angstig voelen. Ik geloof dat het voor deze mensen (en ook voor mezelf) belangrijk is om je eerste veilig(er) te voelen in deze hectische wereld vol prikkels. Voor mijzelf is het daarbij wezenlijk om me veilig te voelen bij mezelf, voordat ik me veilig voel kan voelen in deze wereld (waar ik geen invloed op heb). Ik doe dat door tijd voor mezelf te nemen en veel aardingsoefeningen te doen, bijvoorbeeld door alleen in het bos te wandelen. Op die momenten ervaar ik mijzelf en kom ik dichter tot mezelf. Pas dan voel ik me ook veiliger bij mezelf en ben ik niet meer/minder gevoelig voor de wereld om mij heen, die soms voor mij ook onveilig voelt. Mindfulness is naar mijn idee een prima manier om meer in het moment te zijn en problemen los te laten, maar vraagt voor sommige mensen dus iets meer dan dat.
helemaal waar, voor de meeste situaties.
Echter, als je ziek bent, en pijn voelt, chronisch, hoe ga je daar mindful mee om ? Je kan bij de pijn proberen te blijven, ze te aanvaarden, maar dat kan je niet constant, de ene dag gaat het ook beter dan de andere. Pijn wil niemand toch ? In dit geval is er op het moment zelf dan toch wel een probleem ? Je ervaart elk moment pijn en als je even afgeleid bent kan het zijn dat je wat minder pijn “ervaart”, maar dan ben je dus niet meer in het moment. Ik kan heel goed begrijpen dat chronisch zieke patiënten soms in de drank vliegen (of andere verslavingen)…
De emotie die niet gekend wou worden, is verinnerlijkt en fysisch geworden, treedt weer naar buiten op een manier waarop je er wel naar MOET kijken. Maar dat kijken en niet oordelen verandert maar weinig aan de pijn, dat hou je ook maar even vol, en op den duur analyseer je jezelf kapot…
Je hoort soms over spontane genezingen, inzicht dat je weer heel maakt…ik mediteer ook, maar voorlopig is er weinig vordering.
Enig idee hoe je daarmee omgaat ?
Ik heb een gedicht geschreven over loslaten, of eigenlijk over hoe moeilijk het is:
Het gevoel van vandaag is een benauwdheid, gehechtheid aan familie en man.
Dat als zij zich niet goed voelen, ik er ook onder gebukt ga en het niet accepteren kan.
Ik wil accepteren en loslaten, hun problemen zijn niet die van mij.
Dat is wel heel erg moeilijk, want ze staan o zo dichtbij.
Gehechtheid, dat is me er eentje.
Echt een lastige, ik ben daarin geen buitenbeentje.
Veel hebben zorgen over elkaar.
Maar als iedereen voor zichzelf zorgt, dan zijn we sneller klaar.
Nu zit ik met familie en man,
maar de gehechtheid aan mijn kinderen dan?
Nog een lange weg te gaan……,
maar met een stap tegelijk, anders kom ik echt nooit aan.
Als ik te maken heb met onplezierige gevoelens lees ik een mooi gedicht.
Het is geweldig en brengt me telkens weer een nieuw inzicht.
Wanneer je het grotere plaatje bekijk, dan zijn we allemaal een.
En zou dus iedereen gelijk voor me moeten zijn en zorgen hebben om allen of geen.
P.s. het mooie gedicht is: de Herberg van Rumi
Ik heb ook chronu Ach pijn, altijd en zodanig dat ik niet kán zitten, maar 23 vd 24 uur per etmaal lig op bank of bed, achter de geraniums, gefrustreerd wetend “dat ik meer ben dan de pijn”. Mijn ziekte is progressief en uitzicht loos. Daarnaast 24/7 een schreeuwende tinnitus piep van oor tot oor. Ook tinnitus “moet je maar accepteren”, niks aan te doen, maar wel erg beangstigend. Ik lees mee met Ann, (reactie hierboven).Tja, mijn uitdaging. Wie wil ruilen?