Artikel opslaan

Ik voelde me dom en hypocriet

Ik weet dat het stom klinkt, maar ik schaamde me. Nog steeds, als ik heel eerlijk ben. Want terwijl de complimenten over o.a. Leven met wind mee – mijn tweede boek over innerlijke rust nota bene – nog binnenrolden, worstelde ik om de boel een beetje bij elkaar te houden.

Ik voelde me dom, hypocriet – alsof ik jullie allemaal teleurstelde en de complimenten en aandacht niet langer waard was. Want waarom komen mensen eigenlijk naar mij voor advies?

In 2020 raakte ik voor het eerst overspannen. En zoals je begrijpt – het was een uitdagende en tegelijkertijd een hele leerzame periode.

In dit artikel neem ik je mee langs wat er gebeurde, wat er mis ging, wat ik ervan leerde en wat mijn advies is wanneer je in hetzelfde schuitje belandt. Ik vind het een lastig artikel om te schrijven, maar het voelt alsof het moet gebeuren. Dus laten we beginnen.

Ben je klaar voor een positieve spiraal?

Ik leer je de snelle & moeiteloze weg naar een positief leven dat overloopt van blijdschap, rust, balans & betekenis. 🎉

In het Broednest volg je onbeperkt tientallen praktische compacte cursussen. Al meer dan 13 duizend mensen gingen je voor!

Probeer nu GRATIS

Het begon allemaal met een droom

Ik had een simpele droom: een plek waar lezers voortdurend kunnen broeden op een leuker leven. Waar ik al mijn beste tips en adviezen deel in compacte cursussen. Waar ik persoonlijke groei zo moeiteloos, eenvoudig en leuk kan maken als ik kan.

Al in 2012 liep ik rond met dit plan. Uiteindelijk ontwikkelde ik in 2013 de huidige leeromgeving – een plek met praktische online cursussen. Toen wilde ik er al een lidmaatschap van maken – voor een laag, vast bedrag per maand eindeloos broeden. Ik had het grotendeels al ingebouwd in de leeromgeving. Maar op dat moment was de online markt in Nederland er nog niet klaar voor, dus stelde ik het uit.

De cursussen bleken onwijs succesvol, tot op de dag van vandaag. En ik leerde veel over online lesgeven en het ontwikkelen van effectieve, beknopte én leuke cursussen.

Ik voelde dat ik langzaam klaar werd om de sprong te wagen naar een lidmaatschap. Een plek die nóg effectiever, leuker en eenvoudiger was. Het vuurtje bleef smeulen. De jaren gingen voorbij, en steeds wanneer ik op reis was schreef ik notitieboekjes vol. Er moest een nieuwe online omgeving komen, met kleinere onderwerpen, een soort Gereedschapskist voor de soChicken levensstijl.

Ik wist dat het een groot, ambitieus project zou zijn. Dus ik schoof het steeds voor me uit. In 2017 schreef ik Steeds leuker waarna ik ruim een jaar druk was met signeren, interviews en lezingen. Toen schreef ik Leven met wind mee én was daar plotseling onze lieve Jake. Er volgde een hectische maar heerlijke periode met signeersessies in alle provincies (plus Antwerpen), gefundeerd op gebroken nachten en teveel koffie.

Omdat het leven als vader de boel behoorlijk had veranderd, besloot ik heel wijs om het schrijven van een derde boek voorlopig uit te stellen. Eerst maar eens rustig een jaartje ‘vaderen’ en bijkomen.

Goed plan natuurlijk.

Maar zo bleek het niet te werken

Mijn probleem met ‘tot rust komen’? Het maakt me onwijs geïnspireerd. Tot het vervelende aan toe.

Dan ben ik net een weekje op reis, en heb ik alweer een heel plan uitgewerkt in mijn notitieboekje. Geef me een maand, en ik kan mezelf haast niet meer bedwingen om stappen te gaan zetten. Billy weet hoe irritant dit is, omdat ik dan zó gepassioneerd raak dat ik er over blijf praten.

Dus zo kwam het dat ik – in mijn jaar van ‘even geen grote projecten’ – begon aan een heel nieuw platform. Het project dat uiteindelijk het nieuwe Broednest zou worden.

Ik startte ergens in de lente van 2019 op een laag pitje. Gewoon een beetje proberen, onderzoeken hoe dit moest worden. Na een vakantie in de zomer besloot ik dat ik dit niet zelf ging bouwen. Dus ik overlegde met mijn ontwikkelaar, en ergens in het najaar gingen we van start.

Tot zover het ‘jaartje bijkomen’.

Zoiets loopt natuurlijk altijd uit de hand

Ik heb een hoop talenten, maar projectmanagement is er (blijkbaar) niet één van. Eén van de redenen dat ik werk met Sjors, mijn geweldige vriend, assistent en manager wanneer het nodig is.

Maar dit was mijn droom. En ik zat nog in die fase waarin ik het werk ontzettend onderschatte. Dus ik kon dit wel zelf.

Dus m’n ontwikkelaar en ik werkten rustig door. De weken kwamen en gingen, en de urgentie begon bij mij te groeien. Want de boel moest toch een keer online gaan!

Het project bleek natuurlijk veel ingewikkelder dan ik dacht. Zeker omdat ik ervoor koos om het platform vanaf de grond vrijwel zelf te ontwikkelen, zodat we volledige creatieve vrijheid hadden. Een keuze waar ik overigens nog steeds achter sta – maar die er (samen met mijn perfectionisme) wel voor zorgde dat het project veel kostbaarder werd dan ik had gedacht.

Je moet het natuurlijk ook niet aankondigen

Corona gooide – zoals bij ons allemaal – wat extra stress in de situatie. Geen flexwerkplekken, koffiezaakjes en kinderopvang meer. Het was lastig om productief te zijn. Tot zover natuurlijk allemaal prima, want nog niemand wist van dit project af. Pas toen de boel eindelijk op zijn plaats begon te vallen besloot ik daar verandering in te brengen.

Gefrustreerd dat het allemaal zo lang duurde, besloot ik voor mezelf een lijn in het zand te trekken: Ik kondig het nieuwe Broednest aan, dan heb ik een stok achter de deur.

Dus er ging een mail uit naar 150.000 lezers, plus een artikel, plus een push notificatie naar de 100.000 gebruikers van de soChicken app, plus een video op alle social media kanalen.

In één dag tijd waren honderdduizenden mensen op de hoogte.

En het is vreemd hoe dat gaat – vooraf leek dit geen probleem voor me. Maar zodra de boodschap eruit was voelde ik me ineens onwijs onrustig. Want nu was de anonimiteit verdwenen. Nu moest ik het echt gaan waarmaken.

Wat dit project ook speciaal maakte is dat ik er te erg aan hechtte. Het was al zo lang mijn droom. Het heeft zoveel tijd en moeite gekost. En het was ook financieel zo’n enorme investering geworden. Een stemmetje bleef maar fluisteren: dit móét slagen, dit mág niet falen.

Gaandeweg was een groot deel van mijn eigenwaarde verwikkeld geraakt in het succes van het project. Een gevaarlijke en ongezonde situatie, maar het gebeurde zo geleidelijk en subtiel dat ik geen idee had wat er gebeurd was.

Ik heb nog nooit zo hard gewerkt

Faalangst diende zich aan. Perfectionisme versterkte zich. De typische mentale martelingen van creatieve projecten deden hun werk: ”Is het goed genoeg? Vinden mensen dit leuk? Wat als ze het niets vinden? Het is slecht, ik ben waardeloos, dit is allemaal weggegooide moeite. Als het faalt dan faal ik als persoon.”

Nee – niet fijn, maar het lijkt er een beetje bij te horen. Alles wat de moeite waard is kost moeite. Bovendien ben ik er wel aan gewend – een boek schrijven of een cursus ontwikkelen is een beetje hetzelfde. Je worstelt met jezelf, net zolang totdat je de positieve reviews krijgt en denkt: oké, volgens mij heb ik goed werk geleverd.

Maar dit keer was het de perfecte storm. Er lag (uiteraard) nog steeds veel meer werk dan ik verwachtte. Maar nu had ik een deadline – eentje die bekend was gemaakt aan honderdduizenden mensen. En ik was vastberaden niemand teleur te stellen.

Dus ik werkte harder dan ik ooit gewerkt had. In de avonden, in de weekenden. Billy nam extra dagen vrij zodat hij met Jake kon zijn terwijl ik werkte.

En hoe erg mensen van mij ook denken dat ik harde werker ben – ik ben niet zo goed geschikt om hard én lang te werken achter een scherm. Ik wist dat deze eindsprint tot weinig goeds zou leiden, maar het voelde alsof ik geen keuze had.

Voor het eerst sinds 2007 (toen ik fulltime voor mezelf begon) voelde ik me gevangen gezet door mijn eigen werk. Ik voelde me alleen. De noodzaak om de deadline te halen leidde tot enorme focus – en tunnelvisie.

Toen het – door gedoe met de App Store – ook nog eens op de valreep leek alsof we moesten lanceren zonder app zakte de moed me in de schoenen. Ik voelde bij vlagen zelfs gevoelens van wanhoop – zo diep zat ik in m’n gedachten.

Er werd niet gesport, niet gemediteerd, minder gezond gegeten en minder gelachen. Maar het moest – een paar weken doorbijten, dat was alles. Zo was het idee.

En toen kwam de lancering

Laat ik er geen doekjes om winden: de lancering was een groot succes. Alleen al de eerste dag werden honderden mensen lid van het Broednest. Op een zeker moment kwam er – wanneer ik op mijn iPhone keek – iedere seconde een popup binnen van een nieuwe aanmelding.

Het was waanzinnig.

Er moest nog van alles gebeuren, maar ik had mijn deadline gehaald. De eerste reacties waren positief en ik kon eindelijk ontspannen.

Of – nou ja, dat is hoe het normaal ging. Het uitkomen van de boeken werd bijvoorbeeld gevierd met een feestelijke boeklancering, waarna ik verrassend weinig te doen heb. Ja, wat interviews en dergelijke. Maar ook de signeersessies startten vaak pas een paar weken later.

Maar nu was het anders. Want ik had het opnieuw enorm onderschat.

Nu begint het natuurlijk pas

Het Broednest lanceerde met zes compacte cursussen. En al na een paar dagen kwamen de eerste opzeggingen binnen. De reden? Leuk concept, maar het aanbod is te klein.

En het klinkt te stom voor woorden, maar die eerste opzeggingen deden behoorlijk pijn. Ik wist dat het zou gebeuren, maar nu het gebeurde moest ik er echt even aan wennen.

En ze hadden gelijk natuurlijk. Voor een tientje per maand wil je wél een mooi aanbod krijgen. Gelukkig hoefde ik me er niet te druk om te maken. ”Want ik ben natuurlijk een schrijver, dus ik fix dat wel even.”

Er was alleen één klein detail: ik was inmiddels zo verzwakt door mijn eindsprint, dat het me veel meer moeite kostte.

Niet alleen dat, het Broednest kampte ook nog met wat technische uitdagingen die moesten worden opgelost. En de eerste feedback van leden zorgde voor een hoop ontwerpveranderingen.

Billy had – heel lief – een midweekje weg geregeld en me op de ochtend van vertrek zelfs een massage bij een massagesalon cadeau gedaan. Maar die vijf dagen ben ik alleen maar gestrest geweest. Ik kon de opgebouwde druk niet zomaar van me afschudden.

Ik voelde me moe, geprikkeld, snel overweldigd, afgestompt en alles behalve vrij, opgelucht, vrolijk en voldaan.

Toen besefte ik voor het eerst dat ik te ver was gegaan. Ik realiseerde me dat dit niet zomaar zou verdwijnen met wat dutjes en een midweekje weg.

Maar pauze voelde niet als een optie

Hoe waardeloos ik me bij vlagen ook voelde, ik voelde me tegelijkertijd nog steeds gedreven om mijn droom waar te maken. De eerste weken na de lancering lanceerde ik iedere week een nieuwe Bundel. Een onmogelijk tempo – maar opnieuw, het voelde alsof het moest. Want falen was geen optie, en al die opzeggingen braken mijn hart.

Dus schrijven. Blijven schrijven. Wel in een iets beter tempo dit keer. Iets minder druk, niet meer ’s avonds, niet meer in het weekend. Ik nam weer gewoon mijn vrije dag met Jake over van Billy. Het ging beter.

Het punt was, ik had mezelf nog niet echt ‘gediagnosticeerd’. Ik bracht weer wat balans aan, maar ik had me nog niet gerealiseerd wat er nu echt met me aan de hand was. Het was geen burn-out, dat wist ik wel.

Maar toen ik even de tijd nam om er wat dieper in te duiken werd het me helemaal duidelijk: ik was overspannen. Vermoeidheid, mentaal uitgeput, lusteloosheid, snel overprikkeld, slecht slapen, verminderd geheugen, vlagen van wanhoop en een gevoel van verlies van controle.

Ik kon het hele lijstje afvinken. En dat bracht me tot punt 1 van het pad naar herstel: acceptatie.

Stap 2? Aanpassingen maken zodat ik mezelf de ruimte kan geven om weer de oude te worden. Een proces van zo’n 12 weken, zo bleek. Ik besloot mijn eigen tips toe te passen.

Ik maakte een paar belangrijke aanpassingen:

  • Ik stopte de hele zomer met interviews en zakelijke afspraken.
  • Ik zette direct een stop op alle nieuwe projecten.
  • Ik besloot om voortaan één nieuw artikel per week op soChicken te publiceren in plaats van twee. Dit vond ik nog de moeilijkste keuze, maar het kon niet anders.
  • Ik bracht de productie voor Broednest Bundels een beetje naar beneden, zodat ik het (met plezier en grondigheid) kan bijbenen.
  • Ik droeg meer taken over naar Sjors.
  • Ik gaf mezelf heel bewust de ruimte om me de komende weken suboptimaal te voelen.
  • Ik stopte met ‘constant nuttige dingen doen’, zoals boeken lezen over persoonlijke groei. Ik introduceerde weer wat meer ‘niet-nuttige’ dingen in mijn leven, zoals foute Netflix comedies.
  • Ik stopte bijna helemaal met Instagram om mezelf te beschermen tegen alle prikkels en ‘succesvolle gelukkige mensen’.
  • Toen ik eenmaal een beetje op mijn benen was gingen we 10 dagen naar Frankrijk in de zomer (toen het kon en mocht). Lekker bijkomen op het platteland. Daar dwong ik mezelf om urenlang naar de bomen en heuvels te kijken zonder prikkels (geen nieuws, geen smartphone, geen notitieboekje, alleen wat jazz op de achtergrond). Er was daar niets te doen. We hebben gewandeld, een klein stadje bezocht, lekker gegeten en met Jake in het badje gezeten. Heerlijk.
  • Ik boekte een aantal korte trips naar vakantiehuisjes in Nederland. Zodat er meer ruimte kwam voor balans en er iets leuks was om naar uit te kijken in coronatijd.
  • Niet zo lang geleden stopte ik met het drinken van cafeïne, waarna ik me direct minder onrustig voelde.

Ik merkte dat het langzaam beter ging. Ik was er nog lang niet, maar de weg omhoog was ingezet. Langzaam maar zeker begon ook het sentiment in het Broednest te veranderen. De opzeggingen liepen terug. En in plaats van klachten over te weinig content waren er zelfs mensen die opzegden omdat ze zich overweldigd voelden door het aanbod.

Een goed teken.

Ik kreeg weer meer plezier in mijn werk en lucht in mijn hoofd. Het lukte beter om alles weer in perspectief te zien.

Een leerzame conclusie

Het was een rare tijd. Een periode waarin ik regelmatig dacht: waarom lukt het me niet om gewoon gelukkig te zijn? Naast dat ik flink overwerkt was, zaten we natuurlijk ook middenin coronatijd – wat ook niet bepaald bijdroeg aan de levensvreugde zoals we allemaal weten.

Nooit eerder heb ik me zo gevoeld. Zo ongelukkig zonder directe aanleiding. Met neerslachtige gedachten, gebrekkige energie en weinig vreugde in m’n lijf.

Mijn plan met het Broednest was dat ik eraan zou bijdragen vanuit liefde en blijdschap. In de praktijk bleek mijn platform voor persoonlijke groei net zo goed een doorbraak in mijn eigen groei. Want meer dan ooit kwam aan het licht met welke zaken ik zelf worstel.

Perfectionisme, gecombineerd met faalangst – het is een recept voor ellende. En als de mix giftig genoeg is – gooi er nog wat schaamte bij bijvoorbeeld – kan het leiden tot een ellendige neerwaartse spiraal.

Ik realiseerde me dat dit nooit meer mag gebeuren. Niet richting mezelf, niet richting mijn lezers, niet richting Billy en al helemaal niet richting Jake. En ik hoop dat ik nu genoeg handvatten en lessen heb opgedaan om een volgende keer op tijd in te grijpen.

Dit heb ik geleerd

Inmiddels ligt het herstel achter me. Ik werk weer op volle kracht, ik voel me weer positief, gelukkig, dankbaar en geïnspireerd. Na ongeveer een half jaar ben ik weer de oude Jelle. Ik voel me weer helemaal mezelf.

En ik realiseerde me dit: de schaamte die ik voelde maakte het hele proces tien keer zo pijnlijk.

Want ja, ik maakte me te druk over wat mijn lezers zouden denken als ik zou vertellen hoe het echt met me ging. Het zorgde er ook voor dat ik er weinig over wilde praten met anderen. Want ik ben normaal juist altijd degene die ánderen helpt.

Maar er is maar één manier om schaamte op te lossen, en dat is door er licht op te schijnen. Vandaar dit epistel.

Het ging niet zo lekker met me. Het was lastig en vervelend, maar ik heb er veel van geleerd. En mocht je zelf worstelen met het leven – weet dan dat je niet alleen bent. Ook hier wordt geworsteld af en toe.

De kunst is niet om nooit te worstelen en altijd maar gelukkig te zijn – dat lukt niemand. De kunst is lief voor jezelf zijn en jezelf de ruimte geven om weer terug in balans te komen. Met kwetsbaarheid richting de mensen om je heen, zodat ze je kunnen begeleiden door de donkere periodes.

Zonder schaamte, met geduld en aandacht.

De ironie van dit hele verhaal is natuurlijk dat het nergens voor nodig was om me zo druk te maken. Leden zijn hartstikke enthousiast over het Broednest. Ik leg de lat voor mezelf veel te hoog, waardoor er een heleboel onnodige stress bij komt.

Gelukkig word ik er steeds beter in. En deze periode in mijn leven heeft me voorzien van een heleboel inzichten en handvatten die me in de toekomst zullen helpen makkelijker in balans te blijven.

Mijn vraag aan jou: Ben jij weleens overspannen geweest? Wat heb jij ervan geleerd?

Snel herstellen van een burn-out

Snel herstellen van burn-out Bundel

Herstellen van een burn-out of overspannenheid doe je in kleine stappen. Het maakt niet uit hoe verslagen je je voelt - ook jij kunt de opwaartse spiraal weer opstarten.

In deze compacte cursus ontdek je simpele technieken die echt werken, zonder je te overweldigen. Zodat je deze moeilijke periode kunt omzetten in een nieuw begin.

Gratis deelnemen aan cursus

Deze cursus ontving een gemiddelde waardering van 9,4 door duizenden deelnemers.

soChicken Gelukstest

Hoe zit jij in je vel? Doe de gelukstest!

Ontdek hoe goed jij in je vel zit. Deze gratis test vertelt je in 2 minuten hoe gelukkig jij bent en welke stappen je kunt zetten om je leven leuker te maken.

Start de test